Architectuur en film, ze lijken onlosmakelijk met elkaar verbonden en met name de tweede kan maar moeilijk zonder de eerste. Ze tonen ons hoe architectuur eens was en welke verhalen zich in haar context af kunnen spelen, terwijl klassiekers als Blade Runner ons laten zien hoe het wellicht ooit zal zijn. Rotterdam heeft sinds 2000 zelfs een filmfestival dat compleet in het teken staat van architectuur en film, of film en architectuur. Verhalen over, dankzij en binnen de context van architectuur genoeg dus. Maar een architect als hoofdrolspeler? Zelden.
'Sketches of Frank Gehry' en 'My Architect' heel veel verder kwamen we niet. Tot Inception. Onze favoriete film van de afgelopen maanden gooit nietsvermoedend een architect in het diepe en laat haar geen woonwijken, gebouwen of bruggen ontwerpen, maar andermans dromen. Gebonden door slechts de grenzen van haar eigen fantasie ontstaan steden waar we - letterlijk - slechts van kunnen dromen. Fantasiewerelden die niet alleen onze verlangens maar ook onze diepste geheimen herbergen. Krachtig, ontroerend en ongrijpbaar laat het de grens tussen realiteit en droom vervagen en je al even verward de zaal verlaten. Om de volgende ochtend te ontwaken en van droom weer over te gaan in werkelijkheid. Toch? Want waar begint de een, en eindigt de ander? Laat het antwoord maar aan de architect, laat ons die dromen maar waarmaken. En Hollywood, vergeet het niet te filmen. Want het levert prachtig materiaal op.
